Όταν είδα, για πρώτη φορά το ντοκιμαντέρ “the Animal Communicator” για τηνAnimal Communicator: Anna Breytenbach, άκουσα την δημοσιογράφο να λέει ότι οι ιθαγενείς λαοί της γης μπορούσαν όλοι να επικοινωνήσουν με τα ζώα. Η ουσία αυτού που κάνει η Anna Breytenbach δεν είναι καινούργια.” Οι περισσότερες ιθαγενείς κοινότητες σε όλο τον κόσμο μιλούν επίσης για την επικοινωνία με τα ζώα. Η επιβίωση αυτών των κοινοτήτων εξαρτιόταν από το κυνήγι και έτσι φαίνεται ότι η ιχνηλάτηση τους προς κυνήγι ζώων είναι η προέλευση της επικοινωνίας με τα ζώα
Λέει ο Paul Raphael, (Elder, Raven Clan, First Nation People of three fires): “Έρχεται με τη γέννηση στη φύση. Είμαστε όλοι μέρος της φύσης.”. Και ο Wanta Janpinjinpa (Walpiri Ηγέτης της κοινότητας ) :” Πουλιά, φυτά, νυχτερινός ουρανός, ναι, το ποτάμι, τα πάντα, γίνονται η οικογένειά σου, είναι μέρος σου, συνδέονται μαζί σου”
https://www.youtube.com/watch?v=T2vhV63lx2k
Η Ιστορία του Ελληνικού χώρου είναι ίσως ή αρχαιότερη όλης της γης.
” Προ 140.000.000 ετών, όταν ολόκληρος σχεδόν ο πλανήτης γη είχε περίπου την μορφή μιας παν-θάλασσας, στις αρχές δηλαδή της Κρητιδικής περιόδου, μια γιγαντιαία ανοδική όρο-γενετική κίνησης ανύψωσε επάνω από τα ύδατα αυτής της παν-θάλασσας- την Πελαγονική Οροσειρά. Ήτο μια στενή ζώνη ξηράς, η οποία περιελάμβανε την βορειότερη Μακεδονία (Πελαγονία), τον Όλυμπο, την ανατολική πλευρά της μετέπειτα Θεσσαλίας και την βόρια Εύβοια. Απ’αυτήν την πρώτη ορογενετική κίνηση περνούν 115.000.000 χρόνια , διά ν’αρχίση μια νέα ορογενετική περίοδος, κατά την οποία αναδύονται εκ των υδάτων οι υψηλότεροι ορεινοί όγκοι της γής, δηλαδή τα Ιμαλάια , οι Άλπεις, τα Πυρηναία. Τότε αναδύεται εκ της θαλάσσης και η επιβλητική οροσειρά της Πίνδου” ( Ι. Μελέντης ” Ιστορίαν του Ελληνικού Έθνους “).
Είναι φανερό ότι εκείνη την εποχή, όταν ο άνθρωπος πρώτα εμφανίστηκε, μπορούσε να επιζήσει μόνο σαν κυνηγός (θηρευτής) και συλλέκτης. Η ανάγκη να κατανοήσει την φύση και τα ζώα ήτανε θέμα επιβίωσης. ” Η ιστορία αυτή ξεκινά από τον Έλλοπα θηρευτή, λεει ο Ηλίας Τσατσομοίρος στο ” βιβλία του Ιστορία Γενέσεως της Ελληνικής γλώσσας” γιατί μόνο μέσα την γλώσσα (αρχαία Ελληνικά) μπορούμε να κατανοήσουμε αυτό που έγινε πραγματικά.
Η “Θεογονία” του Ησιόδου λέει ότι οι θηρευτές έμαθαν τους Κύκλωπες να ομιλούν. Ο Όμηρος στην Οδύσσεια λέει ότι οι Κύκλωπες είναι ένας λαός τερατόμορφων ανθρώπων, γιοι του Ποσειδώνα, που φέρουν έναν και μοναδικό οφθαλμό στην μέση του μετώπου. Ενδιαφέρον πως ο μόνος οφθαλμός τους είναι ακριβώς στην θέση του τρίτου ματιού που βρίσκεται μπροστά στην επίφυση, τον σημαντικότερο αδένα του σώματος. Η επίφυση (ή κωνάριο) είναι ενδοκρινής αδένας του σώματος. Είναι η μόνη περιοχή του σώματος που διαθέτει φωτοευαίσθητα κύτταρα, τα οποία την καθιστούν φωτοευαίσθητο ενδοκρινή αδένα, δίνοντάς της προηγμένες ικανότητες. Λογικό να έχουν δυνατό τρίτο μάτι για να μπορέσουν να επιζήσουν και να συμπεριφέρονται σαν μέρος της φύσης.
Όντως οι συμπτώσεις δεν τελειώνουν εδώ. Ο Όμηρος αποκαλύπτει ότι οι Κύκλωπες ήτανε κτηνοτρόφοι και για να προστατευτεί το ζωικό τους κεφάλαιο χρειαζόταν να χτίζουν κάτι. Από τις σπηλιές, οι Κύκλωπες που τελικά δεν ήτανε καθόλου τέρατα ” κτίζουν πέριξ (“κύκλω”) των σπηλαίων, εντός των οποίων κατοικούν οι ίδιοι και συγκεντρώνουν τα ποίμνιά των (πρόβατα και γίδια), τοίχους λίθινους υψηλούς (Οδυσσέας Ι 181-185)”. (2) Ποιος άλλος θα μπορούσε να είναι με τα ζώα ; Μόνο αυτός που μπορούσε να τα κατανοήσει, να τα καταλαβαίνει και να τα προστατέψει. Μόνο αυτός που τα καταλαβαίνει , που μπορεί να βλέπει αυτό που βλέπουν, που έχει διαίσθηση.
Όντως δεν είναι μόνο με τα ποίμνια που είχε σχέση ο Έλληνας. Βέβαια, για να είναι καλός κυνηγός έπρεπε να επικοινωνήσει με το θήραμά του, όπως άλλοι αρχαίοι κυνηγοί στον κόσμο, για να του επιτρέψει να έχει κάτι να φάει. Και με άλλα ζώα, σαν το άλογο που βλέπουμε σε διάφορες χαραγμένες εικόνες σε σπηλιές στην Ελλάδα και αλλού.(2)
Και στην Κνωσό (7000 ΠΧ), το μινωικό ανάκτορο της Κνωσού (ή Κνωσσού), σημαντικής πόλης κατά την αρχαιότητα, βλέπουμε εικόνες από δελφίνια που επισημαίνει ότι τα ζώα είχανε πάντα σημαντική θέση στην Ελληνική γη της αρχαιότητας.
Το γνωστό άθλημα των Μινωιτών ήτανε τα Ταυροκαθάψια.
«Τα ταυροκαθάψια ήταν άθλημα της μινωικής εποχής, στο οποίο ο αθλητής εκτελούσε άλματα πάνω από έναν ταύρο. Έχουν βρεθεί αρκετές παραστάσεις και στην Κρήτη (τοιχογραφίες, αγαλματίδια, σφραγίδες) αλλά και σε άλλα μέρη της Ελλάδας (Πύλος, Τίρυνθα) και στη Μικρά Ασία (Σμύρνη). Αν και τα παιχνίδια με ταύρους είναι γνωστά και από άλλους προϊστορικούς πολιτισμούς της Αιγύπτου και της Ανατολής, στη μινωική Κρήτη έφτασαν σε πολύ υψηλό επίπεδο δεξιοτεχνίας. Ως βάση για την εξέλιξη των ταυροκαθαψίων θεωρείται το κυβίστημα, που αποτελεί μία μορφή ακροβασίας και κατάγεται από την Αίγυπτο. Οι κυβιστήρες ήταν νέοι που εκτελούσαν με εξαιρετική ευλυγισία θεαματικά γυμνάσματα, ενίοτε και ανάμεσα σε ξίφη. Η γιορτή ήταν αφιερωμένη στον θεό Ποσειδώνα. Το άθλημα, αντίθετα με την ταυρομαχία, δεν απαιτούσε τον φόνο των ταύρων. Ο σκοπός του ήταν να αναδείξει την τόλμη και την ευλυγισία των αθλητών. Τέσσερις άνδρες και γυναίκες κρατούσαν ξύλινα ρόπαλα και τριγυρίζοντας τον ταύρο, ένας από αυτούς προσπαθούσε να ανέβει στη ράχη του ζώου και κρατώντας τα κέρατα του εκτελούσε διάφορες ακροβατικές ασκήσεις.” (Wikipedia)
Με λίγα στοιχεία, μπορούμε να καταλάβουμε ότι οι αρχαίοι είχανε θαυμάσια σχέση με την φύση.
Αίγυπτος
Και στην Αίγυπτο , τα ζώα έπαιζαν σημαντικό ρόλο. Ο θεός των νεκρών , ο Άνουβις Απεικονιζόταν ως μαύρος θως (τσακάλι) με χοντρή ουρά, ή ως μελαμψός άνδρας με κεφαλή τσακαλιού ή σκύλου, ιερού τοτεμικού ζώου του Ανούβιδος. Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος για τον οποίο οι αρχαίοι Έλληνες είχαν δώσει στη μητροπόλη της λατρείας του το όνομα Κυνοπόλις και ταυτίζεται με τον σκύλο φύλακα Κέρβερο της ελληνικής μυθολογίας. Στην Αίγυπτο δεν ήταν μόνο ο Άνουβις, αλλά και ο Ώρος με μορφή γερακιού, η Μπαστέτ με μορφή γάτας, ο Σομπέκ με μορφή κροκοδείλου, η Αθώρ με μορφή αγελάδας, κ.ο.κ.
Και στην Ελλάδα, κάποιοι θεοί είχανε σαν αντιπρόσωπος εικόνες από ζώα, όπως ο Ζευς Μειλίχιος, που μπορούμε να μεταφράζουμε σαν μια πλευρά του Διός, μια πλευρά που ήτανε παρούσα σε χθόνιες τελετές όπως η Διάσια που γινόταν στην Αθήνα (Αθηναϊκή διάσια)(4) για τον Ζευς Μειλίχιο, γύρω στο 600 ΠΧ. Σε εικόνα που βρέθηκε στον Πειραιά μπορουμε να δούμε ανθρώπους που λατρεύουν ένα φίδι, και πάνω γράφεται “Άριστάρχη Διι Μειλιχίω”. Είναι λογικό να θεωρούνται πως τα ζώα και ειδικά τα άγρια ζώα είχαν σχέση ή ήτανε θεοί. Τα ζώα πετούσανε, ήτανε πιο γρήγορα από τους ανθρώπους, ήξεραν να κρυφτούν και ήτανε πιο δυνατά από τους ανθρώπους. Διαφορετικά από σήμερα, οι αρχαίοι σέβονταν τα ζώα και βέβαια, τα φοβόνταν.
Αναρωτιόμαστε τι έγινε τελικά, γιατί άλλαξε τόσο πολύ η στάση του ανθρώπου; Η ηθική παρακμή έγινε παράλληλα με την πρόοδο και τη βιομηχανική επανάσταση και τα ζώα και φυτά έγιναν απλά δούλοι της ανθρωπότητας. Η σωστή και υγιής επιβίωση υπάρχει αλλά είναι ελάχιστη.
“Η ακραία αποσύνδεση των ανθρώπων είναι κάτι που βλέπουμε στην καταστροφή της φύσης στα χέρια της ανθρωπότητας. Βλέπουμε καταστροφικές πυρκαγιές, αστικές περιοχές να εισβάλλουν σε άγρια εδάφη, βλέπουμε τους ωκεανούς μας να δηλητηριάζονται και φαίνεται να νοιαζόμαστε μόνο όταν μας επηρεάζει». Anna Breytenbach
Βιβλιογραφία :
- Ι. Μελέντης ” Ιστορίαν του Ελληνικού Έθνους “
- Ηλίας Τσατσομοίρος : ” βιβλία του Ιστορία Γενέσεως της Ελληνικής γλώσσας”
- https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B1%CF%85%CF%81%CE%BF%CE%BA%CE%B1%CE%B8%CE%AC%CF%88%CE%B9%CE%B1
- “Prolegomena to the study of Greek Religion” by Jane Ellen Harrison (1908)
